Ameshoff spuit zijn kritische kanttekeningen vooral schriftelijk. Als de diverse notulen van de jaarlijkse vergadering van de commissie van weldadigheid kloppen – maar dat weet ik niet – dan roert hij zich daar een stuk minder.

De terugblik van Ameshoff op die vergadering in 1818 is in het gemeente-archief Helmond gevonden door A.J.Hanou en door hem beschreven in Tussen Voltaire en Verlosser. De zielsbenau­wenis van Petrus Ameshoff in: Documentatieblad achttiende eeuw XVIII nr. 1, 1986, 109-115. In dit artikel staat dat Ameshoffs brief ongedateerd is, maar tussen de stukken van 1835 lag.
Als mijn vermoede klopt dat het hier de vergadering van 22 juni 1818 betreft – en dat is hoogstwaarschijnlijk; van de oprichters kende Ameshoff alleen Kinker en die was er toen al niet meer bij – dan is de kwestie waar hij op doelt het daar ter tafel liggende voorstel om het landgoed Witten aan te kopen (zie boek bladzij 24-26).
Overigens constateert Hanou in dat artikel naar aanleiding van andere brieven ook iets waar ik van harte mee in kan stemmen: ‘(…) want een kletskous – dat was Ameshoff wel een beetje’.

Bij de beschrijving van Ameshoff komt een ‘deftig en bemiddeld geslacht’ uit het levensbericht uit ongeveer 1842 door M. Siegenbeek over zijn broer Ludovicus Hamerster Ameshoff, alle andere informatie uit diverse brieven van hem aan de pc. Hij had in het begin blijkbaar de behoefte zichzelf voor te stellen.

Ameshoff beheert ook het vermogen van Johannes Kinker: A.J. Hanou, Sluiers van Isis. Johannes Kinker als voor­vechter van Verlichting, in de vrijmetse­larij en ander Neder­landse genootschappen 1790 – 1845, Deventer 1988, blz. 468-472. Daar wordt Ameshoff ook ‘een vriend van Kinker’ genoemd. Ze houden hun hele leven contact en later wordt Ameshoff executeur na Kinkers dood in 1845.

Een voorbeeld van een mandaat zal op de site komen.

(bladzij 102) Benjamin begint vanaf 16 december 1818 om mandaten te vragen. Eerst nog wat schuchter, geleidelijk zal hij steeds dringender worden.